- σός
- σός (σός, σόν; σάν, σαῖς: v. τεός.)1 youra of the victor,
σὸς πατήρ N. 4.14
προπάτωρ σὸς (Boeckh: ὁ σὸς codd.) N. 4.90b of a personified place or cityτὰν σὰν πόλιν αὔξων, Καμάρινα O. 5.4
ἀλλ' ὦ Πίσας εὔδενδρον ἐπ Ἀλφεῷ ἄλσος μέγα τοι κλέος αἰεί, ᾧτινι σὸν γέρας ἕσπετ ἀγλαόν O. 8.11
σόν τε, Κασταλία, πάρα Ἀλφεοῦ τε ῥέεθρον O. 9.17
[Ἄβδ]ηρε, καὶ στ[ρατὸν] ἱπποχάρμαν [σᾷ] βᾳ πολέμῳ τελευταίῳ προβιβάζοις (supp. Bury: εὐ]δίᾳ Fraccaroli) Πα. 2. 1. ὁ πάντα τοι τά τε καὶ τὰ τεύχων σὸν ἐγγυάλιξεν ὄλβον (sc. Αἴγινα) Pae. 6.133c of gods κείνων λυθέντες σαῖς ὑπὸ χερσίν, ἄναξ (Zeus?) fr. 35. τὸ σὸν αὐτοῦ μέλι γλάζεις (Wil.: τὸ σαυτοῦ, σαυτὰ codd. Theocriti: τὸ σαυτῷ Ahrens: alii alia coni.: sc. Πάν) fr. 97. cf. a hero σόν τε, Περικλύμεν' εὐρυβία (sc. κλέος) P. 4.175d in direct speech “σὸν δ' ἄνθος ἥβας ἄρτι κυμαίνει” P. 4.158
Lexicon to Pindar. William J.. 2010.